Leefbaar Amsterdam
De opstand van de kiezers in het woelige jaar 2002 ging aan de poorten van Amsterdam voorbij. Terwijl in Rotterdam en Utrecht de frisse wind van de Leefbaren de lokale regenten van het pluche blies, doorstond het sinds jaar en dag door de PvdA gedomineerde politieke bestel van Amsterdam zonder…Leefbaar
De recente publicaties over de verloedering van de Diamantbuurt in Amsterdam-Zuid doen anders vermoeden. Zelden is het onvermogen van de politiek iets te doen aan de problemen rond Marokkaanse jongeren treffender aan het licht gebracht. In plaats van met kracht naar een oplossing te zoeken, wordt de uitzichtloze positie waarin veel van deze jongeren verkeren, vooral gebruikt als verklaring voor de overlast die zij veroorzaken. Dat de jongeren net zo goed slachtoffer zijn als de geplaagde bewoners, kan echter nooit een argument zijn voor het tolereren van intimidatie, diefstal en vernieling.
Het beeld dat naar voren komt is dat van een buurt die wordt geterroriseerd door een groep Marokkaanse jongens, zonder dat politie en deelraad bij machte zijn daar iets tegen te doen. Uit misplaatste angst te ‘discrimeren’ of te ‘stigmatiseren’ worden klachten van bewoners genegeerd of gebagatelliseerd. Kan men niet langer om de problemen heen, dan blijken steeds andere instanties verantwoordelijk. Het is een mechanisme dat vermoedelijk ook bij inwoners van andere wijken en andere steden herkenning oproept.
Hoewel de deelraden ooit in het leven zijn geroepen om de afstand tussen burgers en bestuur te verkleinen, blijkt de kloof in de deelgemeente Oud-Zuid groter dan ooit. Hoezeer politici zich hier hebben vervreemd van hun kiezers, demonstreerde GroenLinks met de klacht dat de negatieve publiciteit de toeristen uit de buurt – de Diamantbuurt is een schepping van de Amsterdamse School – zou wegjagen. Stuitender nog was het advies dat de politie gaf aan geterroriseerde buurtbewoners: verhuizen. Veel agenten hebben dat al eerder gedaan. De nieuwe korpschef Welten geeft in dit opzicht het slechte voorbeeld door zich ver van Amsterdam in het landelijke Warmond te vestigen.
Het loslaten van het standplaats-is-woonplaatsbeginsel heeft ertoe geleid dat Amsterdamse overheidsdienaren, maar niet alleen daar, zelf geen belanghebbende zijn bij het bewaken van de leefbaarheid van de stad. Ze zien hun werkterrein als een jungle die ze aan het eind van de werkdag opgelucht achter zich kunnen laten. Het is geen toeval dat de wantoestanden in de Diamantbuurt mede aan de kaak zijn gesteld door een deelraadslid dat zelf in de buurt woont: de PvdA’er Van Amerongen. Overigens zonder dat hij steun kreeg van partijgenoten-bestuurders buiten de buurt. Voor een Amsterdamse variant op Henk Westbroek of Pim Fortuyn lijken er volop kansen te liggen….